فضایل انسانی : منت خدای عز وجل که طاعتش موجب قرب است وبه شکر اندرش مزید نعمت. هرنفسی که فرو می رود ممد حیات است وچون برمی آید مفرح ذات .پس درنفسی دونعمت موجود است وبرهر نعمتی شکری واجب .

منت

بسم الرحمن الرحیم

0. اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم
1. منت خدای عز وجل که طاعتش موجب قرب است وبه شکر اندرش مزید نعمت.
2. هرنفسی که فرو می رود ممد حیات است وچون برمی آید مفرح ذات .پس درنفسی دونعمت موجود است وبرهر نعمتی شکری واجب  .. از دست و زبان که برآید ..... کز عهده‏ شکرش‏ بدر آید.

اعْمَلُواْ آلَ‏ دَاوُدَ شُکْراً وَقَلِیلٌ مّنْ عِبَادِىَ الشَّکُورُ (سبأ،.....بنده همان به که زتقصیر.....  عذر به درگاه خدا آورد

ورنه سزاوار خداوندیش ..... کس نتواند بجای آورد .ای کریمی که از خزانه غیب ..... گبر وترسا را  وظیفه خود داری

دوستان را کجا کنی محروم ..... توکه با دشمنان نظر داری… ابر وباد ومه وخورشید وفلک در کارند..... تا تو نانی بکف  آری به غفلت نخوری ..... همه ازبهر تو سر گشته وفرمانبردار ..... شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

3. منت : جمع منن . احسان ونیکویی ...اهمیت بلای نعمت را منت گفته اند. آشکار کردن ..
4. نعمت‏هاى با منت‏ : با این‏که همه نعمت‏ها از جانب خداوند است وبندگان در هر نعمتى رهین منت او هستند، لیکن او در خصوص چند نعمت، تعبیر به منت فرموده که طبعاً از اهمیّت بالاى آنها حکایت دارد، از جمله:

الف: نعمت اسلام. «کذلک کنتم مِن قبل فمَنّ اللّه علیکم» «4»

ب: نعمت نبوّت. «لقد مَنّ اللّه على المؤمنین اذ بَعثَ فیهم رسولًا» «5»

ج: نعمت هدایت. «بل اللّه یمُنّ علیکم أن هَداکم» «6»

د: نعمت حاکمیّت مؤمنان. «و نُرید أن نمُنّ على الّذین استضعفوا فى الارض ...»

5. نه منت است نه آزار : اندیشیدن در فضایل اخلاص: فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلا صالِحاً کهف/ 110..  فاستعینوا بالصبر و الصلاة و الصدق فی النیة الارشاد، ج 1، ص 265 ..نه منت است نه آزار: ثُمَّ لا یُتْبِعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذیً‏ بقره/ 262.
6. بخل‏ وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَبْخَلُونَ بِما آتاهُمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَیْراً لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ‏ آل عمران/ 180. 11. منت گذاری و اذیت نمودن در صدقه‏ ..یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الاذی‏ بقره/ 264.
7. منت گذاری‏ : قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ (علیه السلام ): شر النوال ما تقدمه المطل و تعقبه المن‏ غررالحکم، ص 389..بدترین احسان آن است که اوّل آن طفره و آخرش منت باشد. قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ (ع): شر المحسنین الممتن بإحسانه‏ غررالحکم، ص 389.. بدترین احسان‏کنندگان منت گزاران بعد از احسان‏اند.
8. منت، مسقط شکر : قَالَ أَمِیرُ المُؤمِنینَ (ع): من مَنَّ بمعروفه أسقط شکره‏ غرر الحکم، ص 390.
9. منت گذاشتن کارمندان‏ : قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ (ع): إِیَّاکَ وَ الْمَنَّ عَلَی رَعِیَّتِکَ بِإِحْسَانِکَ‏ نهج‏البلاغه، نامه 53.
10. إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللّهِ‏ انسان/ 9.
11. به دور از منت: لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِ‏ بقره/ 264
12. منت‏ مثبت‏ ..منت خدا...لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَی الْمُومِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولا مِنْ أَنْفُسِهِمْ‏ آل عمران/ 164....وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الارْض‏ قصص/ 5.
13. منت پیامبر بر دشمن‏ : فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَإِمّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمّا فِداء محمد/ 4. کنایه از اینکه اسیر بگیرید بعد یا منت بگذارید، مجّانی رها کنید یا با فدا آزاد کنید.
14. منت منفی‏ : منت بر خدا گذاشتن : 1 قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صل الله علیه وآله ): یَا عَلِیُّ إِنَّ الْقَوْمَ سَیُفْتَنُونَ بِأَمْوَالِهِمْ وَ یَمُنُّونَ بِدِینِهِمْ عَلَی رَبِّهِم‏ : اى على، مردم با مالهایشان آزموده مى‏شوند و به سبب آنکه دین اسلام را پذیرفته‏اند، بر پروردگارشان منّت مى‏نهند و در عین حال آرزومند رحمتش و خواهان امنیت از خشم او هستند، حرام او را با شبهه‏هاى دروغین و خواسته‏هاى غفلت‏آور، و شراب را به نام «نبیذ» و رشوه را به نام «هدیه» و ربا را به نام «بیع» حلال مى‏شمارند.نهج‏البلاغه، خطبه 156.
15. منت درباره متّقین آمده: قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ (علیه السلام ): لَمْ یَمُنُّوا عَلَی اللَّهِ بِالصَّبْرِ وَ لَمْ یَسْتَعْظِمُوا بَذْلَ أَنْفُسِهِمْ فِی الْحَقِ‏ با شکیبایى که کردند، بر خدا منّت ننهادند، و جان باختن در راه حق را بزرگ نشماردند. پس چون قضاى آمده با پایان مدّت بلا ساز وار شد، شمشیرها در راه حقّ آختند، و بصیرتى را- که در کار دین داشتند- آشکار ساختند. طاعت‏ پروردگار خویش را پذیرفتند، و فرمان واعظ خود را شنفتند، نهج‏البلاغه، خطبه 150.
16. منت برپیامبر (صل الله علیه وآله ) یَمُنُّونَ عَلَیْکَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلامَکُمْ بَلِ اللّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَداکُمْ لِلایمانِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ‏ : با منّت گذاشتن به پیامبر، اعمال خود را تباه نکنید. چنانکه خداوند مى‏فرماید: حجرات/ 17. مؤمنان، به ایمان خود مغرور نشوند که اعمالشان در معرض خطر است. الَّذِینَ آمَنُوا ... لا تُبْطِلُوا أَعْمالَکُم‏
17. منت برمردم‏1 قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ (علیه السلام): وَ إِیَّاکَ وَ الْمَنَّ عَلَی رَعِیَّتِکَ بِإِحْسَانِکَ أَوِ التَّزَیُّدَ فِیمَا کَانَ مِنْ فِعْلِکَ أَوْ أَنْ تَعِدَهُمْ فَتُتْبِعَ مَوْعِدَکَ بِخُلْفِکَ فَإِنَّ الْمَنَّ یُبْطِلُ الاحْسَانَ وَ التَّزَیُّدَ یَذْهَبُ بِنُورِ الْحَقِّ وَ الْخُلْفَ یُوجِبُ الْمَقْتَ عِنْدَ اللَّهِ وَ النَّاسِ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُون‏ : امام على «ع»- از عهد نامه اشترى: .. از منت نهادن بر مردم به سبب احسانى که کرده‏اى، و بزرگتر جلوه دادن کارى که انجام داده‏اى، و از خلف وعده کردن بپرهیز، زیرا که منت، احسان را باطل مى‏کند، و مبالغه و زیاد جلوه دادن چیزى حقیقت آن را تباه مى‏سازد، و خلف وعده خشم و غضب خدا را برمى‏انگیزد، خداى متعال گفته است: «کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ‏ خدا به سختى دشمن آن است که چیزى بگویید و به آن عمل نکنید».نهج‏البلاغه، نامه 53.
18. منت گذاری  وآزار : یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الاذی‏ : 1- منّت گذارى و آزار فقیر، پاداش انفاق و صدقات را از بین مى‏برد. «لا تُبْطِلُوا» بقره/ 264.
19. قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (علیه السلام ): اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِه ..... وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَی یَدِیَ الْخَیْرَ وَ لا تَمْحَقْهُ بِالْمَن‏ : امام سجّاد «ع»- از دعاى معروف «مکارم الاخلاق»: خداوند! با دست من به مردمان خیر برسان، و این خیر (و خدمت) را با منّت‏گذارى از میان مبر (و بى‏اثر مساز). صحیفه سجادیه، دعای 20.
20. وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ : 15- نه با عبادت و انفاق بر خداوند منت بگذار و اعمال خود را بسیار شمار، و نه بر خلق خدا منّت گذار. «وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ»16- منّت گذاشتن و چشم داشتن در انفاق‏ها و عطایا، از مصادیق پلیدى روح است. «وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ»17- دورى گزیدن از منّت و زیاده شمارى، یکى از شرایط موفقیّت رهبران و مبلّغان است. قُمْ فَأَنْذِرْ ... وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ18- رهبر دینى نباید از مردم توقّعى داشته باشد. «وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ» مدثر/ 6.
21. ای آشکار نکنید : ای لاتمنن امتثالک الله لکونک‏تری ذلک کثیرا : یعنی آرزوی اطاعت از خدا را نداشته باشید، زیرا این را بسیار می بینید (ای آشکار نکنید ). المیزان، ج 19، ص 82.
22. إانفاق را آشکار نکنید : ِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لا نُریدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً دهر/ 9. ائمه ما (علیهم السّلام) در هنگام انفاق خود را می‏پوشاندند.
23. جلوه هایی از منت ‏: اظهار انفاق‏ : توقّع جبران‏ : تعییر و اختفاف‏ : استخدام‏ : بدزبانی : ‏ پرده‏دری‏
24. قَالَ الصَّادِقُ (علیه اسلام ): رَأَیْتُ الْمَعْرُوفَ لا یَصْلُحُ إِلا بِثَلاثِ خِصَالٍ تَصْغِیرِهِ وَ تَسْتِیرِهِ وَ تَعْجِیلِهِ فَإِنَّکَ إِذَا صَغَّرْتَهُ عَظَّمْتَهُ عِنْدَ مَنْ تَصْنَعُهُ إِلَیْهِ وَ إِذَا سَتَّرْتَهُ تَمَّمْتَهُ وَ إِذَا عَجَّلْتَهُ هَنَّأْتَهُ وَ إِنْ کَانَ غَیْرُ ذَلِکَ سَخَّفْتَهُ وَ نَکَّدْتَهُ‏ کافی، ج 4، ص 30. چنین دیدم که احسان جز با سه چیز به صلاح نگراید: کوچک شمردن، پوشاندن، و تعجیل کردن؛ چه اگر کوچکش شمارى در نظر طرف بزرگ جلوه کند، و اگر اظهار نکنى کامل شود، و اگر زودتر انجام دهى گواراتر گردد؛ اما در غیر این صورت ارزش و صفایى ندارد.
25. انفاق بدون منت‏ :وقف، انفاق بدون منت و آزار است. (چون نسل آینده را نمی‏بیند تا منت گذارد)
26. - منّت گذارى و آزار فقیر، پاداش انفاق و صدقات را از بین مى‏برد. «لا تُبْطِلُوا» : یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الاذی‏ بقره/ 264.
27. خمس عامل رشد به دور از منت و تحقیر : هدف گیرنده رشد دادن است و نمى‏خواهد خرج خودش کند. امام صادق (ع) فرمود: «إِنِّى لآَخُذُ مِنْ أَحَدِکُمُ الدِّرْهَمَ وَ إِنِّى لَمِنْ أَکْثَرِ أَهْلِ الْمَدِینَهِ مَالًا مَا أُرِیدُ بِذَلِکَ إِلَّا أَنْ تُطَهَّرُوا» (کافى، ج 1، ص 538) من براى منفعت شخصى‏ام از شما خمس نمى‏گیرم، بلکه به این دلیل است که شما را از دین پاک گردانم و دلیلش این است که آن چیزى را که مى‏گیرم، خرج خودم نمى‏کنم.
28. منت دار بودن بعثت‏: خداوند نعمت‏هاى زیادى به ما داده است. اما فقط بعثت است که مى‏گوید: بر شما منت مى‏گذارم‏ «لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ» (آل عمران/ 164) نعمت‏هاى خدا زیاد است اما آن نعمتى را که خدا منت مى‏گذارد و نام مى‏برد ومطرح است، منت بعثت است.
29. زیر منت دیگران نروید : اسلام مى‏گوید: اگر آب ندارى، تیمم کن و نماز بخوان. با آبى که منت در آن است، وضو نگیر. به مردم تکیه ندهید.
30. منت از غیر مسلمان منفی است : پیغمبر ما خسته بود، پاى دیوار افتاد. یک کسى از باغ بیرون آمد. گفت: این باغ کیست؟ گفتند: باغ یک یهودى است. تا دید بر باغ یک یهودى تکیه داده است، خودش را کنار کشید. رفت و به یک درخت دیگر تکیه داد. فرمود: یک مسلمان به دیوار یک یهودى تکیه نمى‏دهد.
31. هدیه بدون منت : هدیه‏اى را که منت در آن است، قبول نکنید. اگر منتى در آن نبود قبول کنید. انفاق و جهاد مالى
32. پدر شهید بدون منت و براى خدا - بى منت: مى‏توانست بنشیند تا بنیاد شهید خانه او را اداره کند، چون پیر است و پدر چهار شهید است ولى این کار را نمى‏کند و زحمت مى‏کشد و بر جمهورى اسلامى منت نمى‏گذارد. اما آدمهایى هستند که مرتب مى‏گویند: ما راهپیمایى کردیم. من آنقدر عصبانى شدم کسى مى‏گفت: ما شاه را بیرون کردیم. گفتم: شما چه کردى؟ گفت: راهپیمایى کردیم. گفتم: شما فوقش 10 بار راهپیمایى کردى هر کدام هم 4 ساعت طول کشیده است. ساعتى 100 تومان بگیر و برو و ما را رها کن. منت گذارى یکى از آفات‏ است..
33. منت گذارى‏: اصولًا منت در اسلام آتشى است که خرمن برکات را مى‏سوزاند. قرآن مى‏فرماید: «لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى» (بقره/ 264) یعنى صدقات خود را با منت و اذیت باطل نکنید. کسى نگوید اگر من نبودم یا سفارش تو را نمى‏کردم تو را در اداره راه نمى‏دادند و اگر این کار را بکنید اجرى نخواهید داشت و باطل است.
34. نفرین و منت گذاران گناه زبان‏ :مسأله نفرین‏ : از گناهانى که با زبان در خانه مى‏شود، نفرین کردن است و به خصوص زنها بیشتر نفرین مى‏کنند. البته در قرآن نفرین داریم ولیکن چه کسى نفرین مى‏کند؟ حضرت نوح 950 سال تبلیغ کرد کسى گوش نداد. چند نفرى بیشتر ایمان نیاوردند. افرادى که ایمان آوردند نسبت به 950 سال حساب کردند ثابت شده هر 12 سال یک نفر ایمان آورده است.
35. با رغبت و بدون منت باشد : در انفاق اگر مى‏خواهى بدهى با رغبت باشد و بدون اذیت باشد: قرآن مى‏گوید: «کسانى که در راه خدا انفاق مى‏کنند «ثُمَّ لا یُتْبِعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذىً لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» (بقره/ 262) انفاق کنید ولى با میل و رغبت. اگر میدهی یک جور است، اگر مى‏برند یک جور دیگر. باید آدم با پاى خودش برود برای انفاق.
36. منت گذاشتن‏ : منت: از چیزهایى که عمل را از بین مى‏برد، منت است. من بودم که شما را به اینجا رساندم. من بودم که براى شما وام گرفتم. من براى دختر شما جهیزیه خریدم. هرکس بگوید: من! خدا حال او را مى‏گیرد. «فَقالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلى» (نازعات/ 24) فرعون مى‏گفت: من پروردگار هستم. خدا حال او را گرفت. نمرود مى‏گفت: «أَنَا أُحْیى وَ أُمیتُ» (بقره/ 258) من هرکس را بخواهم اعدام مى‏کنم و هرکس را بخواهم زنده مى‏کنم. حتى فرشته‏ها گفتند: «وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ» (بقره/ 30) ما هستیم که اهل سبحان الله هستیم. این آدم خونریز و فاسد است. او را خلق نکن. خدا حال فرشته‏ها را هم گرفت و کارى کرد که فرشته‏ها گفتند: «لا عِلْمَ لَنا إِلَّا ما عَلَّمْتَنا» (بقره/ 32) هر کارى مى‏خواهى بکنى بکن. تو درست مى‏گویى. اصلًا کسى که بگوید: من! خدا حال او را مى‏گیرد
37. کمک‏هایتان با منت نباشد : مسئله دوم این است که کمکتان همراه با منت نباشد. خانم خیلى زحمت مى‏کشد. اما یک وقتى مى‏گوید: این همه زحمت مى‏کشم به چشمت نمى‏آید. آقا این همه زحمت مى‏کشد. یک مرتبه به خانم مى‏گوید: این همه من این لباس را خریدم. تو را به این سفر بردم. این عبادت شما را خراب مى‏کند. منت نگذاریم.
38. منت باطل کننده صدقات‏ : اما در حدیثى از امام جواد (ع)، اینطور آمده که شخصى آمد خدمت آن حضرت و گفت: من به ده خانواده نان ولباس مى‏دهم. حضرت فرمود: همه ثوابهاى شما از بین رفت، گفت: چطور؟ حضرت فرمود: چون خداوند در قرآن مى‏فرماید: کارهایتان را با منت خراب نکنید «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى» (بقره/ 264) صدقات را با منت از بین نبرید. گفت: من به خودشان که نگفته‏ام به شما مى‏گویم. حضرت فرمود: فرق نمى‏کند بالاخره آبروى آنها رفت و چون من فهمیدم که آنها نان خور تو هستند، آنها تحقیر مى‏شوند.
39. خدمت، بدون منت‏ : بى منتى: ما منتى بر کسى نداریم، الآن مثلًا بنده حجةالاسلام منتى دارم بر کشاورز، او بر من حق دارد، چون عمامه من از پنبه است که از کشاورز است. کفش من از پوست گاو، که دامدارى از کشاورز است. در بدن من هم گندم و گوشت و شیر و لبنیّات اوست. کشاورز از مخ تا پا به گردن من حق دارد. من منتى ندارم که تحقیرش کنم. روستایى، دهاتى، پشت کوهى، او برگردن ما منت دارد. مثال: سوزن به نخ منت دارد نخ به سوزن منت دارد. که اگر من همراه تو نبودم هیچ کس تو را در فاستونى فرو نمى‏کرد. این دنباله روى من از توست که در فاستونى شیر جه مى‏روى من همراه تو نباشم هیچى. اینکه مردم با دید تحقیر نگاه نکنیم. «لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى» (بقره/ 264) کمک کردید منت نگذارید. چون منت مثل سوزنى است که توى توپ فوتبال مى‏رود کل بازى بهم مى‏خورد یک سوزن بیشتر نیست ولى، منت خدمت را از بین مى‏برد. گرچه قصد قربت نباشد،
40. انجام عبادت بدون پذیرش منت‏ : اگر یک کسى گفت برو مکه، خرجى‏ات را من مى‏دهم، هزینه و خرج مکه‏ات را من مى‏دهم، حج بذلى مى‏گویند، یعنى من به تو بذل مى‏کنم، پول مى‏بخشم برو مکه، اگر این بذلش همراه منت است شما مستطیع نیستى. ببینید فقه ما چقدر، ضمن اینکه عبادت است مى‏گوید این عبادت هم باید همراه با عزت باشد. وضو عبادت است اما اگر مى‏بینى منت در آن است باید ناز بکشى تیمم کن. بابا حج، بله حج، اما اگر منت در آن است مستطیع نیستى.
41. حق فقیر را بدهید، بر او منت نگذارید : «طَعَامِ الْمِسْکِینِ» پس در «طَعَامِ الْمِسْکِینِ» چند تا نکته هست. 1- بى پول‏ها هم مسؤولند. کلمه‏ «حضَّ» یعنى تشویق کنید، «حضَّ» یعنى تشویق، پول هم ندارى دیگران را تشویق کن. حداقل طعام، ابزار تولید. بعد هم مى‏گوید: «طَعَامِ الْمِسْکِینِ» از خودش است، حق اوست. وقتى مى‏گوید: «طَعَامِ الْمِسْکِینِ» به قول ما طلبه‏ها طعام اضافه شده به مسکین، این طعام مسکین، پولم را بده، عبام را، قلمم، کتم، شلوارم، لباسم، این مى‏گوید: «طَعَامِ الْمِسْکِینِ» یعنى این طعام حق مسکین است. قرآن مى‏گوید فقرا حق دارند در ... بگذار قرآن بخوانم، از خودم حرف نزنم. «وَآتُوا حَقَّهُ» (انعام/ 141) اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم